Hoi Giraffe, door de ochtendroutine ervaar ik een bepaalde rust over me. Het voelt alsof ik in een boot zit en langzaam door het leven dobber. En dit gevoel maakt me rustig en het maakt me droevig.
Vertel eens meer…
Het maakt me droevig, omdat ik mijn leven overzie en de eindigheid ervan ervaar. Het bootje dobbert langzaam door en op een gegeven moment moet ik het bootje verlaten. Dan zal er een nieuwe Merel in het bootje stappen en hem of haar ook weer door het leven dobberen.
En het maakt me gelukkig, omdat ik dankzij de boot bewust wordt van de onderstroom van het leven. Het water waarop het bootje en ik dobber. Het doet me afvragen wat het water en de boot is… en het is het oneindigheid van het leven. Dit zal altijd door blijven stromen. Eerst in de vorm van water, dan de boot, wellicht daarna sterrenstof. Daarna de moleculen, atomen en nog meer kleine deeltjes. Maar het leven leeft.
En het doet me eraan herinneren dat iedereen het leven ervaart vanuit zijn bootje. Prachtig toch! Er dobberen gewoon 7 miljard bootjes rond op deze planeet allemaal met een ingebouwde camera. Het eeuwige leven kijkt door deze 7 miljard camera’s en ervaart zichzelf. Sommigen op de boot heten Michiel, andere Marlies, dan is er een Cas, een Bowie, een Tim. En we spelen allemaal verstoppertje voor onszelf.
De boot doet me afvragen wie of wat we werkelijk zijn. Wat dat wat overblijft als we onze laatste boottocht hebben gemaakt, is altijd gelijk aan wat er overblijft bij een laatste boottocht van iemand anders. Alles is één, verstopt in een wonderschone vermomming, van de meeste mooie kostuums, bootjes, vormpjes, toeters en bellen.
Het doet mij eraan herinneren dat het leven het bootje heen en weer gooit, en dat ik er maar een verhaaltje bij verzin ‘waarom’ dit zo is. Het doet me eraan herinneren dat het leven een prachtige illusie creëert waarin ik geloof dat ik controle over mijn leven heb, terwijl ik inzie dat de cruciale gebeurtenissen mij overkomen.
En tot slot, probeer ik een conclusie eraan te verbinden, maar kom ik niet verder dan: “ik weet het niet”. Ik weet het niet, omdat ik zo’n klein beetje inzicht heb in wat het leven werkelijk is. En dit maakt me bescheiden en brengt me weer terug in de boot. Terug hier met jou, in dit park, genietend van het uitzicht. Genietend met een glimlach op mijn gezicht en tranen in mijn ogen. Tranen van verwondering en… eerbied voor het leven. Dank je wel voor dit inzicht, lieve Giraffe. Dank je wel.