The Morning – Goldkimono

Hoi Giraffe, door de ochtendroutine ervaar ik een bepaalde rust over me. Het voelt alsof ik in een boot zit en langzaam door het leven dobber. En dit gevoel maakt me rustig en het maakt me droevig.

Vertel eens meer…

Het maakt me droevig, omdat ik mijn leven overzie en de eindigheid ervan ervaar. Het bootje dobbert langzaam door en op een gegeven moment moet ik het bootje verlaten. Dan zal er een nieuwe Merel in het bootje stappen en hem of haar ook weer door het leven dobberen.

En het maakt me gelukkig, omdat ik dankzij de boot bewust wordt van de onderstroom van het leven. Het water waarop het bootje en ik dobber. Het doet me afvragen wat het water en de boot is… en het is het oneindigheid van het leven. Dit zal altijd door blijven stromen. Eerst in de vorm van water, dan de boot, wellicht daarna sterrenstof. Daarna de moleculen, atomen en nog meer kleine deeltjes. Maar het leven leeft.

En het doet me eraan herinneren dat iedereen het leven ervaart vanuit zijn bootje. Prachtig toch! Er dobberen gewoon 7 miljard bootjes rond op deze planeet allemaal met een ingebouwde camera. Het eeuwige leven kijkt door deze 7 miljard camera’s en ervaart zichzelf. Sommigen op de boot heten Michiel, andere Marlies, dan is er een Cas, een Bowie, een Tim. En we spelen allemaal verstoppertje voor onszelf.

De boot doet me afvragen wie of wat we werkelijk zijn. Wat dat wat overblijft als we onze laatste boottocht hebben gemaakt, is altijd gelijk aan wat er overblijft bij een laatste boottocht van iemand anders. Alles is één, verstopt in een wonderschone vermomming, van de meeste mooie kostuums, bootjes, vormpjes, toeters en bellen.

Het doet mij eraan herinneren dat het leven het bootje heen en weer gooit, en dat ik er maar een verhaaltje bij verzin ‘waarom’ dit zo is. Het doet me eraan herinneren dat het leven een prachtige illusie creëert waarin ik geloof dat ik controle over mijn leven heb, terwijl ik inzie dat de cruciale gebeurtenissen mij overkomen.

En tot slot, probeer ik een conclusie eraan te verbinden, maar kom ik niet verder dan: “ik weet het niet”. Ik weet het niet, omdat ik zo’n klein beetje inzicht heb in wat het leven werkelijk is. En dit maakt me bescheiden en brengt me weer terug in de boot. Terug hier met jou, in dit park, genietend van het uitzicht. Genietend met een glimlach op mijn gezicht en tranen in mijn ogen. Tranen van verwondering en… eerbied voor het leven. Dank je wel voor dit inzicht, lieve Giraffe. Dank je wel.

The World Has Gone Mad

Merel: “De hele wereld is commercieel geworden. Alles draait alleen maar om geld!”

Giraffe: “Nee joh, gekkie. Kijk eens goed, zoom uit! De wereld draait om groei. Wat laat op dit moment de krokussen boven de grond uit komen? Geld? Dacht ’t niet! Wat laat op dit moment een baby in de buik groeien, geld? Dacht ’t niet! Wat vormt op dit moment universums en planeten, geld? Haha, nee. Dacht ’t niet! Het leven draait om groei! Het leven draait om leven. het leven leeft!

En ja, een bankrekening groeit ook. Dit doet het met dezelfde principes als de krokussen, baby’s en planeten. Prachtig toch?

Inspiratie

“Dit inspireert me tot een verhaal!”

Ik moet hieraan denken omdat ik lees: “dit inspireert met tot het maken van een schilderij, of, deze ervaring ga ik verwerken in een schilderij”. Dat is wat ik ook ga doen met het schrijven. De ervaringen en inspiratie verwerk ik in een verhaal, wat ik toeschrijf naar Merel & de Giraffe.

Veel heb ik al geschreven in de columns / mindfarts. Pas dit toe, zoals de eikel die een eik wordt. Voor iemand die geen oog heeft voor groei is dit een bizar en onlogisch proces. Voor de ander een prachtig proces waarin het leven van vorm verandert om groter dan groot te worden.

We zijn niet wie we denken te zijn

Als ik de hele dag in een bedrijf heb gewerkt, dan denk ik een werknemer te zijn.

Als ik een documentaire heb gezien over reizen, dan denk ik vrij en een reiziger te zijn.

Als ik de hele dag op de bank heb gelegen, dan denk ik een nietsnut te zijn.

Als ik de hele dag in de buitenwereld ben, dan denk ik een natuurliefhebber te zijn.

Of te wel, ons denken pas zich aan.

En wie zijn wij dan?

Wij zijn het filmdoek waarop de verandering plaats vind.

En we zijn de verandering zelf.

Zie je hoofd als een projector.

De projectie komt uit je ogen.

En het gekke is dat de projectie uit je ogen komt en wij het weer ontvangen met onze ogen.

En creeren zo onze eigen werkelijkheid.

Als ik een tip mag geven.

Geloof je oren niet.

Tip twee. 

Geloof je hoofd niet.

Al dat gewauwel in je hoofd.

Gedachten noemen we ze.

Geloof het niet.

Wat we werkelijk zijn is onbeschrijfelijk.

Ongelooflijk.

Maar simpel.

Een kwartje…

Ik ben bewustzijn.

Niet mijn gedachten.
Niet mijn emoties.
Niet mijn lichaam.
Niet mijn ego.

Het enige waarmee ik dit kan waarnemen, is met mijn bewustzijn.
Het is als de zaklamp in het donker. Alleen het licht wordt waargenomen.
Het bewustzijn verwerkt 60 bits per seconde.
Het onderbewustzijn 12000000 bits per seconde.
Of te wel, ik gebeur. Het gebeurt automatisch.
Mijn lichaam, de Michiel, gebeurt automatisch.
In geur en kleur.
Met z’n grillen en grollen.

Het enige wat wij dus kunnen, is met het ‘licht’ van bewustzijn, waarnemen wat er gebeurt. En met ‘licht’ bedoel ik niks spiritueels.
De malende stroom van gedachten komen voorbij.
Vervelende en blije emoties komen voorbij.
Goed voelen en slecht voelen komen voorbij.
Groot en klein ego komt voorbij.
In en uitzoomen gebeurt.
En met dit licht van bewustzijn, houden we even vast aan dat wat wij zien.
En laten weer los…
Opnieuw met de zaklamp het donker in.

Michiel heeft honger, Michiel heeft dorst.
Er is slaap, er is activiteit
De focus ligt op mijn gedachten, de focus ligt op mijn gevoel.

Heb zin om nu Jeff Foster te luisteren. Check.

En na dit inzicht blijft Michiel gewoon Michiel.
Het wordt geen supermens.
Want Michiel kan heel onzeker zijn.
Heel depressief.
En ook heel rustig, gevoelig en vrolijk.
Het ziet echter wel dat de emoties en gedachten passeren.
En er nul controle is.

Lekker man! 🙂

Back To The Earth

Mraz… In die zin vormt ziekte dus een richtingaanwijzer naar heelwording van jezelf. Hoewel ziekte negatief lijkt, in de zin dat je last hebt van allerlei klachten en pijn, gaat het er toch om ziekte te interpreteren als richtingaanwijzer. Op die manier kun je met de ziekte gaan samenwerken in plaats van dat je je ertegen verzet (Pamela Kribbe – Gesprekken met Jeshua).

“Hé Michiel, echt superleuk dat je een quote hebt opgezocht uit een boek. Maar wat mot ik ermee?”

“Nou Karel Appel van me, ik zie hier een fundamentele misvatting in onze samenvatting.”

“Oef, dat zijn grote woorden!”

“Ja, luister nou effe. Ik heb ziekte nog nooit zo gezien. Het was als iets dat bestreden moest worden. Door paracetamol, antibiotica of een doktersbezoek. Maar ziekte opent nu een deur naar het innerlijke.”

“Maar dan is het toch geen misvatting in onze samenleving? Zoals jij het nu verwoord ben je zelf een beetje achterlijk geweest en heb jij die taal van de ziel verkeerd begrepen. Je hoeft het niet gelijk op de hele samenleving te gooien…”

“Jaja, je hebt gelijk. Nou, terug naar de quote. Ziekte is een richtingaanwijzer naar emotionele klachten in mijn lichaam. Als ik pijn in mijn onderrug voel, dan kan het zijn dat ik me fysiek heb ingespannen, maar waar ik op doel ik dat ik bepaalde emotionele of geestelijke spanningen in dat gebied opsla. De energie stroomt daar niet goed door en mijn lichaam communiceert: ‘Dag lieve schat, wil je even openstaan voor wat ik te zeggen heb?’ Ik leer nu te vragen aan mijn lichaam: ‘wat heb je mij te zeggen’?”

“Hmmz, dat klinkt best interessant. De manier waarop je het nu verteld klinkt alsof we meerdere passagiers met ons meedragen. Je was al langer bewust van mijn bestaan, maar we dragen dus ook ons lichaam mee. Daarvoor heb je geschreven over onze vriend het Ego, en we hebben natuurlijk de verantwoordelijkheid over Emotie die we met ons meedragen. Dat zijn al vier passagiers. Wat zou het fijn zijn als we allemaal aan de Ronde Tafel zouden zitten!”

“Hihi, ik waardeer je enthousiasme. Het is een mooie manier om mijzelf te ondersteunen in de weg van de Ziel. Ik heb een stuk geschreven over de ideaalbeelden die de maatschappij ons voorschotelt: hoe we moeten leven, wat we moeten eten, met welke partner we moeten trouwen voor het eeuwige geluk. Maar deze ideaalbeelden staan los van de weg van de Ziel. Deze is uiterst individueel en daarom ook uniek voor iedere persoon.  En daarom is zo verdomde interessant! Dat is de weg die ik wil bewandelen. Ik wil dit pad bewandelen met al mijn passagiers en leren luisteren naar wat zij mij te vertellen en wat te leren hebben.“

“Ik word er stil van…”

“En dit zou ik later ook willen doen. Ik wil mensen ondersteunen in de weg van de Ziel. Ik zeg bewust niet helpen, omdat ik ze niet naar de overkant van de rivier wil trekken. Ik sta erachter, en zij kiezen ervoor om de eerste stap te zetten in het koude water, om er daarna achter te komen dat dit het meest zuivere bronwater is dat van het leven op aarde een paradijs maakt.”

“Nice!”

“Genoeg hierover gepraat. I’m going back to the Earth! Bedankt voor je luisterende oor en tot de volgende keer.”

“Tot de volgende keer, lieve Michiel.”

Inspirited by // Pamele Kribbe – Gesprekken met Jeshua // Ziekte en gezondheid
Inspirited by // Jason Mraz – Back To The Earth

Xavier Rudd – Follow the Sun

When you feel life coming down on you, lion_king_minimal_poster_by_nissemann123456789-d4rjw7q
like a heavy weight.
When you feel this crazy society,
adding to the strain.
Take a stroll to the nearest waters edge
remember your place.
Many moons have risen and fallen long,
long before you came.

Ik zit in een diepe meditatie en concentreer mij op het lied van Xavier Rudd. De gedachte die mij bereikt is: wat is mijn plaats op aarde? Ik zie bomen met de wind spelen, vogels dezelfde wind gebruiken en de wind als één van de vier elementen op aarde. De mens, that’s me, speelt tussen de vier elementen een rol. Maar wat is onze plaats? Ik open mijn ogen en als ik omhoog kijk, zie ik de gigantische wilg waar ik onder mediteer. Onze plek is nietig en we zouden nederig om moeten gaan met de natuur. Echter beschikken wij over een bikkelharde passagier. Eén die naast ons zit en mijn omgeving veroordeelt, verschillen benadrukt. Maar ook een medereiziger die voor mij opkomt en mijn standpunten verdedigt, ervoor zorgt dat er voldoende voor mijn Ik is.

Mijn passagier heeft een naam: Oge. Tot voor kort vond ik het altijd vervelend wanneer de medereiziger langs de kant van de weg stond en graag mee wou liften. Het liefst reed ik door, zonder om te kijken. Maar onbewust schatte ik de grote waarde in van mijn lotgenoot, dus ik opende iedere dag weer de deur.

Het was een strijd. Elke dag de discussie en negativisme van mijn passagier. Wat niet goed was aan mijn omgeving, wat niet goed was aan mijzelf. Wat kon ik hem vervloeken. Tot die dag. Oge stond niet meer langs de kant. Wat een rust, dacht ik, maar het was het moment waarop mijn ontwikkeling stilviel. Als ik er nu op terugkijk moet ik erom lachen, maar toen was het bittere ernst. Het deed mij herinneren aan een citaat van de Giraffe uit Merel & de Giraffe:

Iemand die in jouw ogen een ego heeft, houd je bij voorbaat al op afstand, terwijl de ziel eigenlijk laat zien dat zij pijn te verwerken heeft. Er ligt iets aan de oppervlakte dat geheeld moet worden. Veroordeel daarom het ego niet, want het geeft belangrijke informatie.

Het was die wijsheid die mij in mijn auto liet springen om Oge opnieuw te vinden. Ik voelde zijn pijn, het verdriet en zijn littekens. En wat deed ik? Ik liet mijn passagier in de regen staan, in de winterse kou, terwijl Oge mijn spiegel was en liet zien waar mijn pijn zat. Zoals velen, veroordeelde ik ook zijn gaven en sloot ik mij af voor de belangrijke informatie die mijn passagier mij gaf.

Wat is nu mijn plek? Mijn plek is achter het stuur. Ik bepaal mijn richting, ik bepaal mijn toekomst. Maar mijn auto zit propvol. Oge zit weer naast me en fluistert en schreeuwt alles wat ik niet wil horen. Op de achterbank zit mijn intuïtie, tussen mijn creativiteit en mijn humor in. De zon aan de horizon, de wind in de rug.

So which way is the wind blowin’,
and what does your heart say?

Het beklimmen van een Berg

Hike

Giraffe: “hoe voel jij je Merel?”

Merel: “alsof ik een berg beklim.”

Giraffe: “dat is positief…”

Merel: “waarom?”

Giraffe: “omdat het uitzicht schitterend zal zijn.
Hoe zwaarder de beklimming, hoe beter het uitzicht.”

Merel: “dank u wel” 🙂