Merel & de Giraffe

… In die zin vormt ziekte dus een richtingaanwijzer naar heelwording van jezelf. Hoewel ziekte negatief lijkt, in de zin dat je last hebt van allerlei klachten en pijn, gaat het er toch om ziekte te interpreteren als richtingaanwijzer. Op die manier kun je met de ziekte gaan samenwerken in plaats van dat je je ertegen verzet (Pamela Kribbe – Gesprekken met Jeshua).

“Hé Michiel, echt superleuk dat je een quote hebt opgezocht uit een boek. Maar wat mot ik ermee?”

“Nou Karel Appel van me, ik zie hier een fundamentele misvatting in onze samenvatting.”

“Oef, dat zijn grote woorden!”

“Ja, luister nou effe. Ik heb ziekte nog nooit zo gezien. Het was als iets dat bestreden moest worden. Door paracetamol, antibiotica of een doktersbezoek. Maar ziekte opent nu een deur naar het innerlijke.”

“Maar dan is het toch geen misvatting in onze samenleving? Zoals jij het nu verwoord ben je zelf een beetje achterlijk geweest en heb jij die taal van de ziel verkeerd begrepen. Je hoeft het niet gelijk op de hele samenleving te gooien…”

“Jaja, je hebt gelijk. Nou, terug naar de quote. Ziekte is een richtingaanwijzer naar emotionele klachten in mijn lichaam. Als ik pijn in mijn onderrug voel, dan kan het zijn dat ik me fysiek heb ingespannen, maar waar ik op doel ik dat ik bepaalde emotionele of geestelijke spanningen in dat gebied opsla. De energie stroomt daar niet goed door en mijn lichaam communiceert: ‘Dag lieve schat, wil je even openstaan voor wat ik te zeggen heb?’ Ik leer nu te vragen aan mijn lichaam: ‘wat heb je mij te zeggen’?”

“Hmmz, dat klinkt best interessant. De manier waarop je het nu verteld klinkt alsof we meerdere passagiers met ons meedragen. Je was al langer bewust van mijn bestaan, maar we dragen dus ook ons lichaam mee. Daarvoor heb je geschreven over onze vriend het Ego, en we hebben natuurlijk de verantwoordelijkheid over Emotie die we met ons meedragen. Dat zijn al vier passagiers. Wat zou het fijn zijn als we allemaal aan de Ronde Tafel zouden zitten!”

“Hihi, ik waardeer je enthousiasme. Het is een mooie manier om mijzelf te ondersteunen in de weg van de Ziel. Ik heb een stuk geschreven over de ideaalbeelden die de maatschappij ons voorschotelt: hoe we moeten leven, wat we moeten eten, met welke partner we moeten trouwen voor het eeuwige geluk. Maar deze ideaalbeelden staan los van de weg van de Ziel. Deze is uiterst individueel en daarom ook uniek voor iedere persoon.  En daarom is zo verdomde interessant! Dat is de weg die ik wil bewandelen. Ik wil dit pad bewandelen met al mijn passagiers en leren luisteren naar wat zij mij te vertellen en wat te leren hebben.“

“Ik word er stil van…”

“En dit zou ik later ook willen doen. Ik wil mensen ondersteunen in de weg van de Ziel. Ik zeg bewust niet helpen, omdat ik ze niet naar de overkant van de rivier wil trekken. Ik sta erachter, en zij kiezen ervoor om de eerste stap te zetten in het koude water, om er daarna achter te komen dat dit het meest zuivere bronwater is dat van het leven op aarde een paradijs maakt.”

“Nice!”

“Genoeg hierover gepraat. I’m going back to the Earth! Bedankt voor je luisterende oor en tot de volgende keer.”

“Tot de volgende keer, lieve Michiel.”

Inspirited by // Pamele Kribbe – Gesprekken met Jeshua // Ziekte en gezondheid
Inspirited by // Jason Mraz – Back To The Earth

When you feel life coming down on you, 
like a heavy weight.
When you feel this crazy society,
adding to the strain.
Take a stroll to the nearest waters edge
remember your place.
Many moons have risen and fallen long,
long before you came.

Ik zit in een diepe meditatie en concentreer mij op het lied van Xavier Rudd. De gedachte die mij bereikt is: wat is mijn plaats op aarde? Ik zie bomen met de wind spelen, vogels dezelfde wind gebruiken en de wind als één van de vier elementen op aarde. De mens, that’s me, speelt tussen de vier elementen een rol. Maar wat is onze plaats? Ik open mijn ogen en als ik omhoog kijk, zie ik de gigantische wilg waar ik onder mediteer. Onze plek is nietig en we zouden nederig om moeten gaan met de natuur. Echter beschikken wij over een bikkelharde passagier. Eén die naast ons zit en mijn omgeving veroordeelt, verschillen benadrukt. Maar ook een medereiziger die voor mij opkomt en mijn standpunten verdedigt, ervoor zorgt dat er voldoende voor mijn Ik is.

Mijn passagier heeft een naam: Oge. Tot voor kort vond ik het altijd vervelend wanneer de medereiziger langs de kant van de weg stond en graag mee wou liften. Het liefst reed ik door, zonder om te kijken. Maar onbewust schatte ik de grote waarde in van mijn lotgenoot, dus ik opende iedere dag weer de deur.

Het was een strijd. Elke dag de discussie en negativisme van mijn passagier. Wat niet goed was aan mijn omgeving, wat niet goed was aan mijzelf. Wat kon ik hem vervloeken. Tot die dag. Oge stond niet meer langs de kant. Wat een rust, dacht ik, maar het was het moment waarop mijn ontwikkeling stilviel. Als ik er nu op terugkijk moet ik erom lachen, maar toen was het bittere ernst. Het deed mij herinneren aan een citaat van de Giraffe uit Merel & de Giraffe:

Iemand die in jouw ogen een ego heeft, houd je bij voorbaat al op afstand, terwijl de ziel eigenlijk laat zien dat zij pijn te verwerken heeft. Er ligt iets aan de oppervlakte dat geheeld moet worden. Veroordeel daarom het ego niet, want het geeft belangrijke informatie.

Het was die wijsheid die mij in mijn auto liet springen om Oge opnieuw te vinden. Ik voelde zijn pijn, het verdriet en zijn littekens. En wat deed ik? Ik liet mijn passagier in de regen staan, in de winterse kou, terwijl Oge mijn spiegel was en liet zien waar mijn pijn zat. Zoals velen, veroordeelde ik ook zijn gaven en sloot ik mij af voor de belangrijke informatie die mijn passagier mij gaf.

Wat is nu mijn plek? Mijn plek is achter het stuur. Ik bepaal mijn richting, ik bepaal mijn toekomst. Maar mijn auto zit propvol. Oge zit weer naast me en fluistert en schreeuwt alles wat ik niet wil horen. Op de achterbank zit mijn intuïtie, tussen mijn creativiteit en mijn humor in. De zon aan de horizon, de wind in de rug.

So which way is the wind blowin’,
and what does your heart say?