Het is 21 augustus 2008 en het is een eenzame middag. Een middag waarop je vrienden allemaal aan het werk zijn, huiswerk aan het maken zijn of bij oma op bezoek om de koekjestrommel leeg te eten. Ik vraag me af waarmee ik de middag ga vullen en twijfel tussen huiswerk maken of relaxt tv kijken. Gelukkig was mijn toewijding voor mijn huiswerk die middag niet zo groot en koos ik ervoor om tv te kijken. Ik kijk naar beelden van de Olympische Spelen in China. Buiten alle smog en schendingen van de mensenrechten om zie ik een kale Nederlandse man zwemmen. Hard zwemmen! Ik raak geïnteresseerd en krijg te horen dat hij 10 kilometer moet zwemmen. 10 kilometer! Jeetje, als ik twee baantjes op en neer moet borstcrawlen dan moet ik toch wel even uitrusten op de schoot van de badjuffrouw. Het blijkt een Nederlandse man te zijn van 27 jaar, Maarten van der Weijden, en hij komt goed mee met de internationale top. Tot mijn verbazing hoor ik dat de man leukemie heeft gehad en jaren bezig is geweest met een revalidatieproces. Dit revalidatieproces bestond uit het bestrijden van alle kankercellen in zijn lichaam die voor hem het leven onmogelijk maakte. Als ik om mij heen kijk, merk ik dat ik voor de tv sta en hoop dat hij gaat winnen. Dit vind ik mooi, dit vind ik power en dit geeft de kracht van een mens aan. Door middel van de medische wetenschap herstellen van deze ziekte en dan nog 10 kilometer de longen uit je lijf zwemmen.
Al snel vraag ik mij af wat deze man zo hard doet zwemmen, wat gaat er in Maarten om? Er moet toch een interne motivatie zijn om te herstellen van leukemie en daarnaast zo’n wereldse prestatie neer te zetten. Als ik Maarten zie zwemmen op tv, dan merk ik op dat hij het voor zichzelf doet. Hij zwemt niet omdat hij zo snel mogelijk het water uit wil of omdat het aan hem gevraagd wordt. Nee, hij zwemt omdat zijn lichaam en geest dat van hem vragen. Een geschikt woord van zijn motivatie is Toewijding.
Voor dit woord heb je niemand anders nodig en je doet het puur voor jezelf. Het voelt als een interne missie, als de navolging van je eigen instinct. Het volgen van je instinct en het leveren van toewijding voelt goed, bijna net zo goed als verliefd zijn. En wanneer het lukt, wanneer jij jouw doel hebt bereikt, dan vult jouw hele lichaam zich met trots. Wederom heb jij aan jezelf laten zien dat jij een uitdaging bent aangegaan en hebt overwonnen. Aan de buitenwereld heb je laten zien dat jij een strijder bent en dat jij weet waarom jij op aarde staat.
De afgelopen maanden zijn er een aantal onderwerpen besproken in de Time-out en ze hebben allemaal wat met elkaar te maken.
Bij een sport zoals basketbal, zijn de spelers die toewijding leveren vaak een fundamenteel onderdeel van het team. Zij spelen de sport niet alleen vaak, maar lijken het te ademen. De motivatie om te leven lijkt zich te vertalen naar de regels van de sport. Als je bij Dedein om je heen kijkt, zie je dat iedereen hetzelfde tenue draagt: het zwart-wit van Dedein. In deze context is er geen individu meer, maar een eenheid, een collectief en één identiteit. Een team met als filosofie het strijden voor een gezamenlijk doel. Ook als team lever je daarom toewijding. Door veel samen te oefenen lijkt er iets in het team te ontstaan dat zich automatisch uit wanneer jullie samen op het veld staan. Dit automatisme gaat sneller dan je denkvermogen en de enige oplossing is om te handelen. Wanneer jij die geweldige pass geeft, heb jij dit niet gedaan door na te denken, maar door te handelen. Door samen te oefenen weet jij wanneer iemand in komt lopen, zodat jij jezelf kan overgeven aan de flow waarin het team zit.
De toewijding vertaalt zich ook naar jouw bewustzijn. Het is van belang om te weten wat jouw sterke punten zijn. Niet alleen voor het basketbal, maar ook voor de rest van jouw leven. Wanneer jij je hiervan bewust bent, kun jij deze kwaliteiten omzetten ten gunste van jouw omgeving.
Een mooi voorbeeld van toewijding zie ik bij het onderdeel ‘hard werken’. In deze Time-out is behandeld dat niemand slechter is geworden van hard werken en dit werd mooi vertaald door Steve Nash, guard van de Phoenix Suns:
“If every basketball player worked as hard as me, I would be out of a job”.
Zijn motivatie om hard te werken lijkt in zijn genen te zitten en voor hem is dit één van zijn sterke punten. Bovendien geeft deze toewijding hem vertrouwen in zichzelf. Maar veel zelfvertrouwen leidt niet zozeer tot betere prestaties. Om omgekeerde is wel waar: betere prestaties leiden tot meer zelfwaarde. Je hebt het gevoel dat je trots op jezelf kunt zijn. Werk hard en weet wat je doet. Wij zijn nu in een tijdperk terecht gekomen waarbij wij onze ouders iets kunnen leren. Waar zij hard hebben gewerkt om rond te komen, hebben wij nu de mogelijkheid om vooruit te kijken. Onze eerste zorg is niet meer om te werken voor eten, onze eerste zorg is geld verdienen met iets waarvan het de moeite waard is om je leven aan toe te wijden. Deze gedachte doet mijn denken aan een interview met Walt Disney, waarin hij het volgende zegt:
“Around here, however, we don’t look backwards for very long. We keep moving forward, opening up new doors and doing new things… and curiosity keeps leading us down new paths”.
Het verleden is gebeurd en daar kunnen wij van leren, maar we kijken er niet te lang naar terug. Hoe langer wij in het verleden blijven hangen, hoe groter de kans is dat wij onze mogelijkheden laten liggen. Het laatste punt is dus het opportunisme dat geleverd kan worden door toewijding.
Na mijn gedachtegang kom ik bij en merk ik dat ik nog steeds voor de tv sta. Pieter van den Hoogenband springt inmiddels door het beeld en kust Maarten op zijn voorhoofd. Ik denk eraan dat vandaag de mens weer zijn kracht heeft laten zien en ik schakel voldaan de tv uit. Het wordt maar eens tijd dat ik mijn moeder ga helpen…
Michiel