Our Deepest Fear

Bob-Marley

Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.

It is our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?

Actually, who are you not to be?
You are a child of God.
Your playing small does not serve the world.
There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you.

We are all meant to shine, as children do.
We were born to make manifest the glory of God that is within us.
It is not just in some of us; it is in everyone.

And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.

– Marianne Williamson –

Siddhartha – Hermann Hesse

MrazOp dit moment zit ik op mijn balkon in Uilenstede (Amstelveen) en er schiet mij een passage van het boek Siddhartha door mijn hoofd. Het is een passage over zijn gesprek met Boeddha wat hij had meegemaakt in de hof Jetavana. It goes like this…

Onderweg herinnerde Siddhartha zich ook weer alles, wat hij had meegemaakt in de hof Jetavana, de leer die hij daar gehoord had, de goddelijke Boeddha, het afscheid van Govinda en zijn gesprek met de verhevene. Zijn eigen woorden, de woorden die hij tot de verhevene gericht had, herinnerde hij zich weer precies zoals ze gezegd waren, en met verwondering werd hij er zich van bewust dat hij toen dingen gezegd had die hij op dat moment nog helemaal niet werkelijk had geweten. Wat hij tot Gotama gezegd had, dat zijn, dat wil zeggen Boeddha’s, schat en geheim niet in de leer besloten lag, maar het onuitsprekelijke en niet leerbare was, dat hij eens, op het ogenblik van zijn verlichting, ervaren had – dat was het nu juist wat hij ook wilde beleven, daarom was hij weggegaan; met die ervaring was hij nu begonnen… Om zo te kunnen gehoorzamen, niet aan een bevel van buitenaf, maar aan de stem van het innerlijk, zo onvoorwaardelijk, dat was goed, dat was noodzakelijk, het enige wat feitelijk nodig was.

Wat is hier nou bijzonder aan? En waarom schoot deze passage door mijn hoofd? Het is het unieke moment dat Siddhartha in dit boek beleeft, waarin jij aan iemand iets probeert uit te leggen, en terwijl jij het uitlegt, wordt het probleem voor jou ineens duidelijk en inzichtelijk. Je voelt een 80 watt Philipslampje hard branden in je hoofd en ineens zie je in wat jij aan het vertellen bent. Dit is zo’n krachtig en creatief proces, dat wij ons pas achteraf realiseren wat wij verteld hebben.

Het is een prachtig creatief proces en daarom daag ik iedereen uit om hetzelfde te doen. Heb jij ergens een visie of gedachte over, probeer deze dan met alle passie en emotie die jij hebt, uit te leggen aan iemand anders. De persoon zal het niet begrijpen, en jij moet alles van stal halen om jouw visie duidelijk te maken. En wanneer jij dit doet, wanneer jij nieuwe verbanden moet leggen om het voor deze persoon duidelijk te maken, dan weet ik zeker dat Siddhartha trots over jouw schouder zal mee lachen…

They Changed My Traffic Signs into a Brighter Yellow

wooden
Yeah! I rule my world!
Believe it or not, but I’m the King.

My Kingdom is very small, perhaps you cannot see it all.
If you want to see it, please focus on the things you cannot see.
Maybe, at a sunny afternoon it appears right in front of you and you can see me smiling in it.
Wouldn’t that be great?

Good grace, it is beautiful.
But do you know what’s funny?
Something’s different in my world today.
Well they changed my traffic signs to a brighter yellow.

Good day, my little world.
I’d like to say how truly bright you are.
You don’t know me but I know you,
You are my favourite little world.