“Michieeeeeeeeeeeel! Ruim je kamer op, nu!” En met nu bedoelde ze ook echt nu. Hoe vaak heeft mijn moeder niet tegen mij geroepen dat ik mijn kamer op moest ruimen. Al die jaren van strijd, omdat ik vond dat als ik mijn kamer niet kon ruiken, er ook niet opgeruimd hoeft te worden.
Maar nu hoor ik haar weer in mijn gedachte: “Michiel, ruim jouw kamer nou op!” en het kwartje valt nu pas. Als ik jullie één tip mag geven: onderschat je moeder nooit!
Een jaar geleden heb ik geschreven over een koude winteravond in ‘t Raland, waar ik mijn belangrijkste basketballes heb gehad: ‘je leert meer van verliezen dan van winnen’. Johan Cruijff zou er jaloers op zijn geweest, maar de les werd vandaag doorgezet.
Soms weet je gewoon niet wat je moet doen. Hetzelfde heb ik wel eens als ik een Time-out wil schrijven. Je hebt het idee om een column te schrijven, maar waar hij over moet gaan? Keine ahnung. Je probeert dan terug te gaan naar de basis. Zoek een leuke quote op, kijk op internet voor wat inspiratie en werk gewoon hard. Het is net basketbal. Als het even niet loopt in de wedstrijd, ga terug naar de basis. Maak wat simpele passes, zorg dat je goed staat gepositioneerd en probeer je teammates te coachen. Wat heeft dit alles met het opruimen van mijn kamer te maken? Alles! Les twee in basketbal werd die ochtend door mijn moeder naar binnen geschreeuwd: zorg dat je kamer altijd is opgeruimd!
Meestal nam ik de pedagogische richtlijnen van mijn moeder voor lief, maar dat dit zo’n impact kon hebben op het basketbal? En wist ik veel dat ze mijn eigen bovenkamer bedoelde? Achter mijn moeder had ik geen Zen-master gezocht, maar zo bedoelde zij het wel. Als ik minder speel met basketbal, dan ga ik mijn kamer opruimen. Ik concentreer mij op mijn ademhaling en zorg dat mijn houding goed is. Langzaam aan voel ik wat kracht terugkomen in mijn borst. Ik visualiseer dat ik mijn kamer echt moet schoonmaken en met elke stoot adem die ik uitblaas, verdwijnt er weer een vieze sok in de wasmand. Na zes ademhalingen krijg ik de bal weer in mijn handen. Ik merk hoe de tegenstander te dicht op me staat en bovendien zijn verkeerde been voor heeft. Zonder te weten hoe snel dribbel ik langs hem naar de baseline en hun help-side bied assistentie. Achter mijn rug langs geef ik een bounce-pass op onze center en hij rond het keurig af met een lay-up.
“Michiel? Michieeeeeel?! Het is al half 9, sta je zo op?” Ik open mijn ogen en kijk versuf rond. Ik ga recht op zitten, wrijf wat in mijn ogen en plof dan verward neer. Opstaan? Opstaan? Wat bedoelt ze daar nou weer mee…
Michiel