Soms sta je er alleen voor.
Zet tilt haar rok op tot haar knieën en loopt lachend door het hoge gras. Jammer dat ik alleen niet van het moment kan genieten. Voor de mooie momenten heb ik geen aandacht en ik heb alleen oog voor de vele mislukkingen die ik heb mee gemaakt.
Dit is waar Ray Lamontagne over zingt in het lied Empty. Een gevoelig lied dat wordt opgevoerd door de knijpende viool die hem begeleid. In zijn stem voel je de pijn die hem voortdurend begeleid. De pijn die hem wil controleren, maar niet kan vernietigen. De pijn die ook gericht is op andere mensen, waarom mensen zo gemakkelijk kunnen liegen. Dat het lijkt alsof wij in een verrotte wereld leven, waar angst, bedrog en pijn de hoofdmoot vormen. En veel mensen die naast hem lopen ziet hij al als dood, omdat ze niet meer het leven bevatten die een mens moet hebben. Teveel gestuurd door zaken buiten het individu om, zoals de eisen van ouders, vrienden en de maatschappij. Van binnen is de persoon uitgevreten en hol, van buiten zijn ze een voorbeeld voor de jeugd van morgen. Er zijn geen idealen meer, geen respect en men geniet van het conflict met andere mensen. Wij worden gecontroleerd door zaken van buiten af, je kunt zeggen onze demonen. Ray kijkt zijn demonen echter in de ogen en daagt hen uit. Ik heb de hel gezien en het begint te vervelen. De pijn in zijn hart is als brandstof voor hem. Nieuwe brandstof om van zich af te schrijven en zijn verontwaardiging en pijn in zijn liedjes te gieten.
Will I always feel this way,
So empty, so estranged…