Ik ben bewustzijn.
Niet mijn gedachten.
Niet mijn emoties.
Niet mijn lichaam.
Niet mijn ego.
Het enige waarmee ik dit kan waarnemen, is met mijn bewustzijn.
Het is als de zaklamp in het donker. Alleen het licht wordt waargenomen.
Het bewustzijn verwerkt 60 bits per seconde.
Het onderbewustzijn 12000000 bits per seconde.
Of te wel, ik gebeur. Het gebeurt automatisch.
Mijn lichaam, de Michiel, gebeurt automatisch.
In geur en kleur.
Met z’n grillen en grollen.
Het enige wat wij dus kunnen, is met het ‘licht’ van bewustzijn, waarnemen wat er gebeurt. En met ‘licht’ bedoel ik niks spiritueels.
De malende stroom van gedachten komen voorbij.
Vervelende en blije emoties komen voorbij.
Goed voelen en slecht voelen komen voorbij.
Groot en klein ego komt voorbij.
In en uitzoomen gebeurt.
En met dit licht van bewustzijn, houden we even vast aan dat wat wij zien.
En laten weer los…
Opnieuw met de zaklamp het donker in.
Michiel heeft honger, Michiel heeft dorst.
Er is slaap, er is activiteit
De focus ligt op mijn gedachten, de focus ligt op mijn gevoel.
Heb zin om nu Jeff Foster te luisteren. Check.
En na dit inzicht blijft Michiel gewoon Michiel.
Het wordt geen supermens.
Want Michiel kan heel onzeker zijn.
Heel depressief.
En ook heel rustig, gevoelig en vrolijk.
Het ziet echter wel dat de emoties en gedachten passeren.
En er nul controle is.
Lekker man! 🙂