Ik kan hier proberen om het in mijn eigen woorden uit te leggen, maar er zijn mensen die dit veel beter kunnen…
NON-DUALITEIT
Non-dualiteit is een Indiase filosofie die is beschreven in o.a. de Upanishaden
(8e-6e eeuw voor Christus.) Het verwijst naar het idee dat alles één energie in beweging is en dat alles gaat zoals het gaat. Wij mensen denken dat we zelf beslissen wat we denken, voelen, wat we kiezen en welke handelingen we verrichten. Dit lijkt wel zo, maar als we uitzoomen zien we dat ook de mens geheel vanzelf aan het gebeuren is.
Ingezoomd leven zorgt doorgaans voor stress en gepieker. We raken gefrustreerd wanneer dingen anders lopen dan gepland en leven vanuit angst voor wat er zou kunnen gaan gebeuren. Wanneer het non-duale inzicht integreert lossen geleidelijk aan allerlei aannames en overtuigingen op, waardoor er ruimte is voor meer innerlijke rust, ontspanning en authenticiteit.
Paul Smit (paulsmit.one)
NON-DUALITEIT
Het leven is vrij eenvoudig.
Soms lukken dingen, soms niet.
Soms is het leuk, soms niet.
Soms ben je blij, soms niet.
Soms ben je slim, soms niet.
Maak je je daar druk om,
dan maak je je daar druk om.
En maak je je daar niet druk om,
dan maak je je daar niet druk om.
Paul Smit (paulsmit.one)
Netflix tip: Midnight Mass
Ben je dol op de filosofie van Non-Dualiteit en hou je van horror? Kijk dan Midnight Mass, het einde is doorspekt van magie (L).
Onder het filmpje de tekst.
Myself. My self. That’s the problem. That’s the whole problem with the whole thing. That word, “self.” Thats not the word. That’s not right, that isn’t……How did I forget that? When did I forget that? The body stops a cell at a time, but the brain keeps firing those neurons. Little lightning bolts, like fireworks inside and I thought I’d despair or feel afraid, but I don’t feel any of that. None of it. Because I’m too busy. I’m too busy in the moment. Remembering. Of course.
I remember that every atom in my body was forged in a star. This matter, this body is mostly empty space after all, and solid matter? It’s just energy vibrating very slowly why there is no me. There never was. The electrons of my body mingle and dance with the electrons of the ground below me and the air I’m no longer breathing. And I remember there is no point where any of that ends and I begin. I remember I am energy. Not memory. Not self. My name, my personality, my choices, all came after me. I was before them and I will be after, and everything else is pictures, picked up along the way. Fleeting little dreamlets printed on the tissue of my dying brain. And I am the lightning that jumps between. I am the energy firing the neurons, and I’m returning.
Just by remembering, I’m returning home. And it’s like a drop of water falling back into the ocean, of which it’s always been a part. All things… a part. You, me and my little girl, and my mother and my father, everyone’s who’s ever been, every plant, every animal, every atom, every start, every galaxy, all of it. More galaxies in the universe than grains of sand on the beach. And that’s what we’re talking about when we say “God.” The cosmos and its infinite dreams. We are the cosmos dreaming of itself. It’s simply a dream that I think is my life, every time.But I’ll forget this. I always do. I always forget my dreams. But now, in this split-second, in the moment I remember, the instant I remember, I comprehend everything at once. There is no time. There is no death. Life is a dream. It’s a wish. Made again and again and again and again and again and again and on into eternity. And I am all of it. I am everything. I am all. I am that I am.