Het was de zomer van ’94. In mijn jongste jaren, geflankeerd door mijn onwetendheid, werd mij verzocht om voor de tv plaats te nemen. Het doosje ging open, de videoband werd eruit gehaald en de film werd gestart. Toen, op 8-jarige leeftijd, werd mijn onwetendheid gevoed en op proefgesteld door een oud adagium uit de tekenfilm The Lion King. Ik spreek natuurlijk over de volzin: ‘Hakuna Matata’.
Vanaf die dag stond mijn leven in het teken van het vinden van de betekenis van deze levensspreuk. En hier, achttien jaar later, wordt deze spreuk nieuw leven ingeblazen door een jongeman uit Devenshire, Engeland. Maar wat heeft hij me te vertellen?
“I have been worryin’… That we all, live our lives, in confines of fear”.
Ik laat de zin op mij inwerken en merk dat twee woorden invloed hebben op mijn gemoedstoestand. De woorden ‘worryin’ en ‘fear’ raken mij van binnen en ik stel mijzelf de vraag:
“Wat is in de deze tijd onze grootste bedreiging?”
Op het moment van stellen realiseer ik mij dat het een verwende, westerse vraag is. Waar een kind uit Birma schreeuwt om vrijheid of een moeder uit Burkina Faso vecht om te overleven, denk ik, uit het veilige Nederland, dat onze grootste bedreiging uit onze eigen geest komt. Het is niet de economische crisis die ons bedreigt, maar de angst en zorgen in ons hoofd die ervoor zorgen dat wij ons leven niet kunnen leven zoals dat ooit is voorgesteld en beloofd. Zoals Ben Howard ons toezingt: wij leven ons leven op de grenzen van angst.
We leven ons leven op de grenzen van angst. Wij zijn bang om te falen. Bang om te verliezen. Bang om onszelf te leren kennen. Bang om een ander te leren kennen. Bang om van iemand anders te houden. Bang om van onszelf te houden. Bang om te groeien. Bang om uitdagingen aan te gaan. Bang om tegen onze grenzen aan te lopen. Bang voor verantwoordelijkheid en bang dat Nederland geen Europees Kampioen wordt…
Dit doet mij denken aan een prachtig gedicht van Marianne Williamson. ‘Our deepest fear is not that we are inadequate, our deepest fear is that we are powerful beyond measure’. Onze diepste angst bestaat niet uit het idee dat wij iets niet kunnen, maar onze diepste angst is dat wij eigenlijk bij machten zijn om alles te bereiken wat wij willen. It is our light, not our darkness that most frightens us.
Dus achttien jaar geleden begon het met een Meneer Zwijn en een Stokstaartje die mij influisterde ‘heb geen zorgen, zorg maar dat je geniet’. En nu op 31 mei 2012 is het antwoord mij gegeven.
Nu maar wachten op de volgende videoband…
Michiel
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=dnxCxHLAqn8]